De bescheiden winst van de Groenlinks|PvdA coalitie bij de Tweede Kamerverkiezingen werd overschaduwd door de grote winst van de partij van Wilders en een duidelijke rechtse meerderheid. Voor mij kwamen die niet onverwacht.

In de aanloop naar deze verkiezingen was ik door de Wiardi Beckman Stichting en het wetenschappelijke bureau van GroenLinks uitgenodigd te reageren op het manifest De toekomst van werk in de zware industrie. Dit ging over een roodgroene agenda voor bestaanszekerheid en perspectief voor werknemers in de industrie. Het was geschreven door Eerste en Tweede Kamerleden en leden van het Europees Parlement van PvdA en GroenLinks. Het manifest, zo merkte ik toen op, biedt de productiearbeiders in de zware industrie niet veel meer dan omscholingsplannen en sociale plannen. En dat is precies de reden waarom arbeiders in de industrie zich van linkse partijen afkeren.

Van linkse partijen in de Tweede Kamer mag verwacht worden dat ze met voorstellen komen om bij cruciale bedrijfstakken de overheidsinvloed door middel van steun, subsidie en staatsdeelname te versterken. Staatsdeelname kan de industrie in Nederland beschermen en we kunnen er invloed mee uitoefenen op strategische keuzes voor de toekomst. Nederlandse pensioenfondsen willen graag groen beleggen. Ook zij hebben overheidsgaranties nodig om de investeringen te kunnen doen. Laten we het voorbeeld van Zweden volgen, waar pensioenfondsen de financiering van een staalfabriek die draait op groene waterstof mede mogelijk maken.

Als we het goed aanpakken kunnen in de industrie heel veel hoogwaardige banen en processen omgezet worden naar groene banen. Voor Groenlinks|PvdA is er dus veel werk aan de winkel. Juist met het oog op de naderende fusie is het belangrijk de straat op te gaan, bedrijven te bezoeken en om in gesprek te gaan met de achthonderdduizend industriearbeiders over industriebeleid, innovaties en vergroening. De focus moet verlegd worden: veel minder parlementair gericht, veel meer in dialoog met al diegenen die het werk doen.

Bij Tata Steel in IJmuiden hebben staalarbeiders drie jaar geleden gedurende 24 dagen succesvol gestaakt voor een groene toekomst en meer zekerheid. FNV Tata Steel heeft nadien de handen ineen geslagen met Stichting Zeester, bestaande uit wetenschappers, waterstofexperts, ex hoogoven-directeuren en oud vakbondsbestuurders. Het resultaat was een eigenzinnig en gedegen plan Groen Staal, dat werd gesteund door de voltallige milieubeweging én dat werd overgenomen door de directie.

Vervolgens gebeurde er weinig tot niets. Dat is de reden dat de milieubeweging nu vrijwel is afgehaakt. Maar het plan zal uitgevoerd worden. De grootste CO2-veroorzaker die Tata Steel is, kan de grootste vergroener van Nederland worden. Samen met steun van de overheid kan er gewerkt worden aan het creëren van een industrieel verduurzaamd complex bij het staalbedrijf met nieuwe toekomstgerichte maakindustrie, waaronder de bouw en onderhoud van een nieuwe generatie windmolens die zo via de Staalhaven de zee op kunnen.

Bij Tata kan het en ook elders in de industrie kan het. Daarvoor zijn toekomstgerichte vakbonden nodig, én samenwerkingsverbanden tussen milieubeweging, wetenschap, vakbeweging en progressieve partijen. Partijen die geloof houden in een roodgroene industriële agenda, en daarvoor willen strijden, samen met al diegenen die nu in de industrie werken. Omscholingsplannen en sociale plannen alleen zijn niet genoeg.

Auteur(s)

Dossiers

Voor een thematisch overzicht van al onze artikelen en publicaties, zie onze dossiers

Steun de Wiardi Beckman Stichting

Veel van onze onderzoeksprojecten en publieke bijeenkomsten zijn mogelijk gemaakt door giften van donateurs. Ook S&D zouden wij niet kunnen maken zonder donaties.

S&D bestaat sinds 1939 en verschijnt zes keer per jaar. Oude nummer kunt u doorzoeken via het register (1939-2023) of op thema. De redactie bestaat uit: Paul de Beer, Meike Bokhorst, Josette Daemen, Patricia Dinkela [eindredactie], Janneke Holman [eindredactie], Tim 'S Jongers, Ruud Koole, Marijke Linthorst, Annemarieke Nierop [hoofdredactie], Arjan Reurink, Vera Vrijmoeth en Bram van Welie.

S&D wordt uitgegeven door Van Gennep. Een los nummer kost € 17,50, en jaarabonnementen (vol tarief) € 84,50 (te bestellen via: info@vangennep-boeken.nl).

Een online abonnement kost € 2 per maand. U kunt zelf een account hiervoor aanmaken onder mijn S&D, of stuur een e-mail naar send@wbs.nl.

Oude nummers kunt u downloaden vanaf de website van het Documentatiecentrum Nederlandse Politieke Partijen. Voor een overzicht van auteurs per nummer, raadpleegt u het register van S&D (1939-2023)

Inzenden kopij

De redactie van S&D verwelkomt kopij. Artikelen kunnen worden gemaild naar send@wbs.nl. Artikelen aanleveren in Word, bronvermelding in eindnoten (apa). Richtlijn aantal woorden: 2000-2500. Idealiter vormen artikelen in S&D een mix van wetenschap, politiek en essay. De redactie van S&D beslist over plaatsing van binnengekomen kopij. Ze beoordeelt daarbij op basis van de volgende criteria:
- een heldere opbouw en schrijfstijl (geen jargon) en duidelijke vraagstelling
- een goede onderbouwing van standpunten met argumenten, weging van de tegenargumenten en bronvermelding
- vernieuwing van de gedachtevorming binnen de sociaal-democratie
- toegevoegde waarde t.o.v. bestaande inzichten/onderzoeken
- politieke relevantie

Redactie

Redactieadres: Wiardi Beckman Stichting
Theresiastraat 13
2593 AA Den Haag
send@wbs.nl

Uitgever: Uitgeverij Van Gennep
Nieuwpoortkade 2a
1055 RX Amsterdam
info@vangennep-boeken.nl

Documenten