Door: A.L. Snijders

*Ik loop vaak naar de Berkel, een kleine rivier die ontspringt in Duitsland en na 110 kilometer in de IJssel stroomt, een grotere rivier. De mens heeft altijd gesleuteld aan de Berkel. Er zijn bijvoorbeeld stuwen. Dat betekent dat je alleen met lichte bootjes de 110 kilometer kunt afleggen, bij elke stuw moet je je bootje uit het water trekken om het verderop weer te laten zakken. Ik maak elke dag een wandeling door de omgeving, vaak naar de dichtstbijzijnde stuw. De paden zijn daar smal, het landschap is eenkennig, grillig, bemoeizuchtig, vriendelijk, chagrijnig, meegaand en doortastend. Je hoort er hanen en kalkoenen, boeren en boswachters. Je begrijpt niet wat het leven betekent, maar je probeert er iets van te maken. Je groet onbekende mensen die misschien iemand vermoord hebben. Ik doe op een zeer smal pad een stap opzij voor een vrouw op een racefiets, ze kijkt me woedend aan omdat ze moet remmen. Ze schreeuwt of ik niet kan uitkijken. Mij valt op dat ze dikke dijen en grote borsten heeft, ik groet haar vriendelijk. Van mij krijgt ze geen kans om mannen te haten.*

Dit korte verhaal heb ik gepubliceerd, vervolgens ben ik in slaap gevallen. Als ik wakker word is er veel tijd voorbijgegaan. Ik herinner me dat ik een treinreis naar Wenen geboekt heb. Tot m’n opluchting vind ik de envelop met de papieren in de kast naast het bureau. De volgende dag zit ik in de trein naar Wenen, waar ik in de jaren vijftig met mijn ouders veertien dagen ben geweest. Voor mijn vader was het geen vakantie, hij handelde in drukmachines en moest leveranciers en klanten bezoeken. We zagen hem onregelmatig. Mijn moeder wist de weg, ze was in 1920 in Wenen geboren en had mijn vader na de oorlog in Amsterdam ontmoet. Later zijn we nog een keer in de vakantie naar Oostenrijk teruggeweest, in Klagenfurt am Wörthersee. Nu, in november 2020, ben ik alleen thuis als er geklopt wordt. Het is de vrouw op de racefiets die zo kwaad op me was op het smalle pad. Ze heeft het verhaal gelezen en heeft spijt, ze biedt haar excuses aan. Die aanvaard ik natuurlijk, ze had ook een steen door het raam kunnen gooien.